Systemische Waarnemingsspieren

Na een paar jaren Nederland was het heel fijn mijn systemische waarnemingsspieren weer eens te trainen in het buitenland, Roemenië in dit geval. Voor mij is het altijd een groot cadeau om onze opleidingen te geven in het buitenland, omdat je dan ècht voor het eerst in aanraking komt met een plek die je nog niet kent.

Want wat komt er op je af als je je open stelt in een stad die je niet kent? Jan Jacob Stam heeft mij geleerd dat je je maar 1x je kunt blootstellen aan een nieuwe plek, alsof het een ‘plaats delict’ is.

Dus daar liep ik, daags voor de training, aan de rand van het centrum van Boekarest waar mijn hotel stond. Het eerste wat zich aan mij opdrong, waren de enorm grote gebouwen die duidelijk ooit een functie voor het land in andere tijden hebben gehad. En sommige van die immense gebouwen staan leeg, te verbrokkelen door de tand des tijds. Ontwikkelingen voor nieuwe bestemmingen lopen stuk of stagneren. Het voelde voor mij alsof de geschiedenis die deze stad en dit land rijk is, niet wil wijken. En ze daar staan als een soort Landmarks, een ingeprente herinnering van andere tijden.

Ik deelde mijn waarneming met Dragos Riti, vakgenoot en organisator die het Bert Hellinger Instituut heeft uitgenodigd deze opleiding te geven. “Landscars” zei hij.

De volgende dag zaten er 17 vrouwelijke deelnemers klaar voor de start van de opleiding Systeem Dynamiek in Organisaties. De training werd gehouden in een hotel waar nu alleen vluchtelingen uit Oekraïne zijn ondergebracht. Door het gebouw liepen dan ook vooral vrouwen en kinderen. De oorlog in Oekraïne is natuurlijk dichtbij Roemenië als buurland en ik kon zo voelen dat de mannen nu elders beschikbaar zijn.

Wat doet dat met de vrouwen? Systemen willen nu eenmaal compleet zijn. Toen ik deze observatie deelde in de groep en aangaf dat de vrouwen in de opleiding de systemische vacature voor de mannen niet hoeven in te vullen, kon ik veel vrouwen weer horen uitademen en kon ik waarnemen dat veel lijven zich konden ontspannen.

Ook in hun persoonlijke geschiedenis waren de mannen vaak (noodgedwongen) afwezig. En dat was ook zichtbaar en voelbaar in het gebouw waar we waren.

Eigenlijk was deze observatie al voldoende om het (leer)systeem compleet te maken. En ik als begeleider van de groep nam innerlijk alle afwezige mannen van toen en nu in mijn hart, innerlijk sloot ik ze in. Zodat de deelnemers vrij waren om alleen maar deelnemer te zijn in de opleiding. En dat ervaar ik elke keer weer opnieuw: de helende en/of in dit geval de ontspannende beweging van de erkenning.

Yvonne Lonis

Maart 2023