Het onderscheiden van een kronkelende scheidslijn

Jan Jacob, de oprichter van het Bert Hellinger instituut Nederland, besloot na twintig jaar het BHIN los te laten en voor zichzelf verder te gaan.

20 jaar hebben we als partners, als collega’s als elkaars klankbord samen gewerkt en samen het instituut gestalte gegeven. En nu vertrekt hij en ik blijf en zet het BHIN samen met Barbara voort.

Maar Jan Jacob en ik zijn ook gewoon nog een echtpaar, we blijven geïnteresseerd in het ontwikkelen van systemisch werk en we zijn ook nog eens samen eigenaar van de twee gebouwen in Middelbert. We gaan verder als goede buren, schrijven we vanuit het BHIN.

Maar ik ben niet zijn buurvrouw, maar zijn echtgenote. Waar ligt de scheidslijn? En is de scheidslijn nodig? En hoe ga ik om met die scheidslijn en hoe gaat Jan Jacob daar dan weer mee om?
En hoe gaan de anderen binnen het BHIN om met mijn en zijn scheidslijn?

Ik begin steeds meer te beseffen dat deze beweging me de betekenis van onderscheiden te leren heeft. Wat is wij en wat is ik en jij? En wat is wij en jij.
Ik leg altijd uit dat wanneer je spreekt over wij, er wordt aangegeven waar je bijhoort en waar je niet bijhoort. En het persoonlijk geweten vertaalt dat heel eenvoudig in dat wat goed is hoort bij ons systeem, en dat wat slecht is hoort niet bij ons maar bij ‘hullie’, zij, of jullie.

Het persoonlijk geweten dicteert een primaire overlevingsreactie op het vertrek van iemand. Dus het makkelijkste zou zijn om van alles te vinden over Jan Jacob en zijn vertrek en om een heldere scheidslijn te maken tussen hem en wij. Maar die scheidslijn kronkelt en soms is die er helemaal niet … We zitten én in hetzelfde systeem én in verschillende systemen. Én het is nog niet helemaal duidelijk welke paden die verschillende systemen gaan bewandelen.

De evolutionaire kracht trekt aan alle betrokken systemen en de eventuele evolutie voltrekt zich waarschijnlijk in verschillend tempo in ieder systeem. Of het nou door Corona komt, of dat Corona ook maar een klein onderdeeltje van een grotere beweging is, het lijkt erop dat alle systemen op drift zijn.
En ik krijg steeds meer het gevoel dat ik – we? – van vlot naar vlot hop en regelmatig in het frisse water moet duiken om het andere systeem weer te pakken te krijgen. Tijdens de duik krijg ik verfrissende ideeën en eenmaal weer op t systeem geklommen overvallen de oude patronen me … Ik voel de neiging alles bij elkaar te houden én de frisse ideeën willen ook creatie ruimte. Het lijkt wel of ik een nieuwe manier van denken moet aanleren. Een denken waarin of-of niet bestaat, maar ook en-en vraagt om een scheidslijn tussen het een en het ander. De Engelse taal biedt het het betekenisvolle woord ‘beyond’. Voorbij aan. Voorbij aan en-en, voorbij aan alles. Dat betekent ook dat veel voorbij is. Dat is pijnlijk. En het voorbije voorbij laten zijn geeft zoveel creatie ruimte! Hoe krijg ik dat bij elkaar! Oh nee, ‘niet tegen de golven opboksen, maar je door de golven laten dragen’ zei mijn vader altijd…