De lege bladzijden van je geschiedenisboek

Collega Bibi heeft de metafoor van het geschiedenisboek, al lang geleden, ingebracht in ons systemisch werk. Iedereen heeft zijn eigen geschiedenisboek, het geschiedenisboek van jouw familiesysteem.

Het ene geschiedenisboek ziet er bijna ongehavend en ongelezen uit, de andere beschadigd met ezelsoren en is keer op keer bekeken en opengeslagen…

In het systemisch fenomenologisch werk heeft het compleet maken van het geschiedenisboek een belangrijke plek. Alle bladzijden mogen er zijn en willen erin, ook die zwarte bladzijden of de bladzijden die er misschien wel uitgescheurd zijn.

Maar hoe leesbaar moet alles in het geschiedenisboek zijn? Moet het gedetailleerd zijn en moet elke punt of komma vermeld staan?  Of mogen er ook lege bladzijden in staan?

Steeds meer kom ik erachter dat het meer gaat of je het hele geschiedenisboek in handen durft te nemen, het te laten zien aan alles en iedereen zonder dat je alles weet. Dat je kan leven met de vraagtekens, de uitroeptekens die erin staan, het ontbreken van details en zelfs al die lege bladzijden. Dat het in alle compleetheid en onbekendheid er kan zijn zonder dat je er iets aan wilt wijzigen.

Je verankerd te voelen met jezelf én je hele geschiedenis. Misschien wel van de daken te schreeuwen: “hoe je het ook wendt of keert, met alle duidelijkheden en onduidelijkheden erbij, ik heb een geschiedenis!”.

En terwijl ik dit schrijf kijk ik naar onze paarden die buiten aan het genieten zijn van de ondergaande zon. Ze zijn vast niet bezig met hun geschiedenis, ze zijn in het hier & nu. 

Ze hebben een geschiedenis, overigens een hele lange, maar de geschiedenis trekt niet. Het steunt ze in de rug in het zijn in het hier & nu.