Patronen doorgeven of doorbreken?

Zodra we als mens zicht krijgen op onze onbewuste patronen is misschien wel de aller eerste reflex om ze te willen doorbreken. Logisch, we kunnen last hebben van ingesleten patronen, het brengt ons en anderen soms ook schade toe en tja, het kost sowieso een bak energie die patronen die hun houdbaarheidsdatum hebben bereikt…

En dan hoor ik vaak een zin die ik ook zo goed ken: ik wil ze niet doorgeven aan mijn kinderen. Herken je dat? En dan zijn het juist die kinderen die jou en mij in al hun onschuld haarscherp een spiegel voorhouden van de patronen die nog om aandacht vragen. Ik voelde me altijd schuldig wanneer zo’n spiegel tevoorschijn kwam. Gedachten als ‘ik doe steeds weer het fout, ik moet juist de cirkels doorbreken’ en meer van dit soort gedachten… Totdat dit gedicht uit mijn hand mocht rollen wat juist een ode is aan de spiegels van onze kinderen!

Spiegels van mijn dochter

Een kritische stem,

die fluisterend en doordringbaar sprak:

“Zij mag jouw last niet dragen,

stop niets erbij in haar rugzak.”

Thuis pakt ze haar rugzak uit,

en toont ze wat ze draagt.

Ik zie de worsteling,

een beeld dat angst aanjaagt.

Haar tas is gevuld met spiegels,

weerkaatsingen die ik herken.

“Ze draagt jouw thema’s,”

zegt dan weer die ene stem.

Die stem dringt ongewenst binnen,

en richt in mij een chaos aan.

Tot de spiegels mij verder laten kijken,

naar de vrouwen die ons zijn voorgegaan.

Een lange rij van vrouwen,

en ieder kijkt me met liefde aan.

“Elk van ons heeft een deel

van het werk gedaan.

Zo zijn we met elkaar verbonden,

en moedigen we je aan.

En nu mag ook zij een stukje verder

met onze thema’s gaan.”