If you are at one with the path, you will not be challenged by what the path brings

“Being the path of the wilderness means being as one with whatever the wilderness offers you. If you are at one with the path, you will not be challenged by what the path brings.”

Sicelo Mbatha “Black Lion – Alive in the Wilderness”

“Wàt ga je doen?” was een vraag die ik de afgelopen maanden vaak hoorde als ik vertelde over ons plan om met alle begeleiders in Zuid-Afrika een wilderness trail te gaan lopen. Vier dagen wandelen in de wildernis van het Hluhluwe Umfolozi Park, in de provincie KwaZulu-Natal. Met een rugzak op met daarin voor deze dagen je hele hebben-en-houden: kleding, een slaapzak en -mat, een tentje en eten voor vier dagen. En niet te vergeten: een zakmes, zaklamp, 2 grote pannen en een ketel. Slapen onder de sterrenhemel, koken op een vuurtje en wellicht dat we nog dieren tegen zouden komen. Dit was niet het doel op zich; je even deel voelen van dit veel grotere geheel en ervaren hoe alles met elkaar samenhangt, ook wel ubuntu genoemd, was onze wens.

“Vind je dat dan niet heel spannend?” was altijd de volgende vraag. Niet echt, omdat ik me de laatste jaren heb aangeleerd me niet meer druk te maken over dingen waarop ik geen invloed heb of voorstellingen te maken van zaken waar ik me niets bij kan voorstellen. Het boek van Sicelo Mbatha, onze gids in de wildernis, had ik dan ook niet gelezen ter voorbereiding. Hoewel, ik was erin begonnen, maar nadat ik las hoe Sicelo’s jeugdvriend tijdens het oversteken van de rivier gegrepen werd door een krokodil en dit niet overleefde, was ik maar gestopt… En zo stapte ik volledig onvoorbereid, vol overgave en in het hier en nu in dit avontuur.

Nadat we onze rugzakken op hadden gedaan, die al snel zo’n 20kg wogen, begon onze tocht naar het eerste kamp. Lopend in formatie, een gids voorop, wij erachteraan. Je er volledig van bewust zijnde dat hier echt grote en gevaarlijke dieren rondlopen. Gelijk bij aankomst hadden we al veel gezien; olifanten, giraffes, zebra’s, diverse soorten impala’s en bavianen. Maar ook leeuwen en neushoorns liepen in dit gebied rond. De geluiden die we hoorden waren onbeschrijflijk; een kakofonie van vogels, krekels, apen en nog veel meer… Hier liepen we dan, als klein onderdeel van het veel grotere geheel. Toen de avond viel bereikten we ons kamp, dat gelegen was op een aantal overhangende rotsen boven de rivier.

Als ik die eerste avond zou moeten beschrijven, dan komt “magisch” het dichtst in de buurt.  Genietend van het eten, dat door de gidsen bereid was boven het vuur, zittend op de rotsen, eindeloos kijkend naar de sterrenhemel en je alleen maar verwonderen… Zóveel sterren, zoveel donker maar tegelijk ook zoveel licht had ik nog nooit gezien. Als kers op de taart zagen we de Melkweg en een meteoriet, die groene en rode sporen achterliet in de sterrenhemel. Een adembenemende ervaring.

’s Nachts volgde een ontmoeting met een schorpioen, die over mijn slaapzak kroop en de slaapzak van mijn buurvrouw in wilde. Gek genoeg voelde ik geen angst, hoewel ik in Nederland doodsbang ben voor spinnen en dit soort creepy crawlers. Pas op het moment dat de ratio het overnam en ik me ervan bewust was dat het stokje waarmee ik de schorpioen weg wilde halen toch wel heel kort was en het diertje zó op mijn hand kon springen, ontstond een lichte paniek. Uiteindelijk lukte het ons met twee vrouw sterk het diertje weg te jagen, waarna we zonder er verder over na te denken onbezorgd verder sliepen.

Voor mij was dit de eerste kennismaking met “the path of the wilderness” zoals Sicelo beschrijft. “Being the path of the wilderness means being as one with whatever the wilderness offers you. If you are at one with the path, you will not be challenged by what the path brings.” Deze zinnen, die ik pas na thuiskomst in het boek las, beschrijven voor mij de essentie van de ervaring in de wildernis. Volledige overgave aan de wildernis en volledig aanwezig zijn in het moment, waardoor je open staat voor alles wat de wildernis je te bieden heeft.

En door één te zijn met het pad dat de wildernis je biedt, je onderdeel kunnen voelen van een veel groter geheel. Een groter geheel, waarin alles met elkaar in verbinding staat. Waarin leven niet alleen voor ander leven zorgt, maar ook voor de dood. En waarin omgekeerd de dood weer voor nieuw leven zorgt.

Aartsbisschop Desmond Tutu zei: “Iemand met ubuntu staat open voor en is toegankelijk voor anderen, wijdt zich aan anderen, voelt zich niet bedreigd door het kunnen van anderen omdat hij of zij genoeg zelfvertrouwen put uit de wetenschap dat hij of zij onderdeel is van een groter geheel.”

Een mooie gedachte, die ik meeneem voor de rest van mijn leven. En als iedereen ook maar een heel klein beetje van ubuntu kon voelen, zou de wereld er een stuk vriendelijker uit kunnen zien…