Het gaat niet gebeuren!

Ze is een jaar of veertig en stelt in een coaching de vraag: ‘Wat moet ik toch doen om mijn moeder zo ver te krijgen dat ze me eindelijk eens echt ziet?’

‘Wat heb je een intens verlangen,’ is mijn eerste reactie. En vervolgens: ‘Wat zou het fijn zijn voor je, als het zou gebeuren.’

Op mijn vraag of ze haar verlangen ooit kenbaar heeft gemaakt aan haar moeder, komen een diepe zucht en de woorden: ‘Wel honderd keer.’

‘Weet je, dan lijkt de realiteit te zijn dat je moeder jouw verlangen niet gaat realiseren. Voor je moeder heeft dat ongetwijfeld een goede reden, die wellicht te maken heeft met wat er in haar systeem speelt of speelde. Daar ga jij niet over.
Er is slechts één ding dat je kunt doen.’

‘Oh ja?’ kijkt ze me verwachtingsvol aan.

Als ik aangeef dat het niet leuk is wat ik ga zeggen, stemt ze er toch mee in dat ik het doe.

‘Ga voor de spiegel staan, kijk jezelf aan en zeg hardop tegen jezelf: Ook al wil ik het graag, het gaat niet gebeuren!’

Een paar tranen rollen. Na een tijdje knikt ze instemmend.
Er valt niets meer te zeggen. Dat doen we dus ook niet.

Naschrift:
Erkenning van het feit dat je het verlangen hebt, én erkenning van het feit dat het kennelijk niet vervuld gaat worden, geeft kracht en energie om verder te leven.
Het gaat er nooit om of het verlangen gerechtvaardigd, of moreel juist zou zijn.