Het pijnlijk falen van een tovenaar

Een jonge vrouw komt naast me zitten.

Op de vraag wat we voor haar kunnen doen zegt ze: “ik weet het niet, ik ben nooit goed genoeg”.

Vóór haar geboorte is een miskraam geweest en haar moeder heeft haar verteld dat als die geleefd had, dat zij er dan niet geweest zou zijn. Ik laat haar zeggen: “Ik ben nummer drie”. (In plaats van nummer twee, ze heeft één oudere zus). Later hoor ik dat ze nog vier broers en zussen heeft. “Hoezo zou jij er dan niet geweest zijn?” Flap ik eruit. (En ik denk nog: “Oei wat moet je als ouder toch oppassen met wat je zegt, nou denkt zo’n kind dat t geen recht op leven heeft en daar komt dan zo’n levenslange gedachte dat je niet goed genoeg bent uit voort..”)

We stellen de ouders en zes kinderen op. Dan komt de representant van de miskraam erbij. De kinderen van daarná schuiven allemaal al op om ruimte te maken en ‘de miskraam’ vult de rij. Er gebeurt niet zo veel met de client. Daar gaat m’n hypothese. Haar vraag lijkt niets met de voorgaande miskraam te maken te hebben..

Ze vertelt dat broertje nummer zes op tweejarige leeftijd in de sloot is verdronken. “Maar die heeft een plek, daar wordt veel over gepraat, hij heet Henk”

Ik breng de cliënte zelf naar de representant van haar overleden broer en laat haar zeggen: “Hallo Henk, ik ben je oudere zus. Ík leef, en jij bent dood”. Ze wendt snikkend haar hoofd af. Ik vertel haar: Nu kan je afscheid nemen, toen was je daar misschien te klein voor. “Nee!” Huilt ze.

Dan begin ik langzaam de dynamiek te snappen. Ik neem haar mee naar haar ouders en laat haar zeggen: ”Mam, Pap, sorry, het is me niet gelukt hem weer levend te toveren”. Er komt een diepe zucht vanuit haar binnenste, met nog wat na-snikjes.

Het is vaker uit mijn mond gekomen: “sorry, het is me niet gelukt je moeder/kind terug te toveren”. Een kind voelt aan wanneer ouders een niet te hanteren verlies lijden. Een magisch denkend kinderbrein kan alles. Dan kan het zomaar gebeuren dat het kind de levensopdracht voelt er voor te zorgen dat dit verdriet er niet is. Dan kan het bijvoorbeeld allerlei (lastig-!) gedrag gaan vertonen om de ouders af te leiden zodat ze maar niet aan het verdriet hoeven denken. (Dit gebeurt allemaal onbewust!) En het kan ook als levensopdracht krijgen om een overleden iemand weer in leven te toveren.

Zo’n levens opdracht gaat met je mee, onbewust, ook als je volwassen bent en je wéét dat dit niet kan. Maar naar je gevoel faal je nog steeds, het terug-toveren is steeds maar niet gelukt.

Bibi Schreuder