Shaken, not stirred

De dag nadat ik terug ben van het driedaagse seminar met Bert Hellinger in Charleroi voel ik het al: ik wil naar buiten. En de volgende dag voel ik een onweerstaanbare drang om naar het strand te gaan. Ik voel me een vol vat, dood- en doodmoe, alsof er van alles uit moet èn er van alles moet inzinken. Jaloers op andere seminar-deelnemers die al tijd namen om hun ervaringen in een blog te schrijven. Ik voel me “shaken, not stirred”. Door elkaar geschud, niet geroerd. Dat beschrijft mijn toestand het beste.

De derde dag kan het niet anders dan dat ik ga, naar het strand. Niet het strand van mijn geliefde Texel, maar naar het dichtst bijzijnde strand, Bloemendaal. Ik heb maar een ochtend, tot de kinderen, die ik al zes dagen heb gemist ivm mijn werk en dit seminar, weer uit school komen.

Ik denk daar te kunnen loslaten, huilen, integreren, antwoorden vinden, snappen wat Bert ons in hemelsnaam heeft willen laten zien etc. Om weer schoon, fit en krachtig door te kunnen met mijn drukke en gelukkige leven.

Aangekomen in Bloemendaal, het is werkelijk práchtig weer. Het enige waar mijn oog continu op valt is de menselijke bedrijvigheid. Waar mijn oog ook maar kijkt, ziet het de invloed van de mens. In plaats van de charmante krakkemikkige strandpaviljoens van nog niet eens zo lang geleden, zie ik de grootste en meest solide bouwwerken op het strand. Massa productie. Het uitzicht naar Zandvoort, mwoh. Het uitzicht naar IJmuiden, mwoh. Het uitzicht naar zee? Windmolens overal. En boten, maar die ‘horen’ er al meer bij, ook de containerschepen. We zijn allemaal slaven van het goud, big time.

En toch, ik voel mijn lijf rustig worden. Mijn hoofd ook. Ik sta vaak stil en kijk om me heen. Voorbij de paviljoens gekomen, verrassen de mooie duinen mij. Ik ga bij de duinrand zitten en zet muziek aan van Ludovico Einaudi. Ik kijk omhoog naar de blauwe hemel en herinner mij het proces dat Bert deed met een deelneemster: ga staan. Word groot. Word nog groter. Kijk naar boven. En zeg: ik ga verder dan die andere dimensie.

Ik probeer het, naar die andere dimensie te komen, ik zoek. Samen met de muziek, die dáár al is. Ik ben daar bijna. Ik voel dan mijn billen en voeten op het koude zand. Opeens weet ik het: ik hoef niet te zoeken, ik hoef niets te doen, ik hoef nergens heen. Ik ben alleen maar, in het hier en nu. Wat vrij is dat eigenlijk.

En nu ik aan een kopje koffie, jawel met een gebakje, zit, in een nog wel iets kneuterig tentje, schrijf ik dit op. En ik voel me opeens stirred, not shaken.