Alien

Ik ben voor een opleiding familieopstellingen voor organisatieopstellers in een prachtig landgoed met geel geschilderde houten huizen in Denemarken. Hjimmelbjerget blijkt een honderddertig jaar oud weeshuis te zijn, twee jaar geleden opgekocht door een jonge vrouw die hier een creative community opstart. Ze komt aan het begin van de training over dit landgoed vertellen. Hier hebben duizenden kinderen in de loop der jaren gewoond in de zeven verschillende huizen, verspreid in het bos.

Tijdens de opleiding merkt een van de deelneemsters, Lone, op dat ze zich altijd als een Alien gevoeld heeft. Als klein meisje vroeg ze aan haar ouders of ze door Aliens bij haar ouders gebracht was.

Later hebben we het over de zwarte bladzijden in de Deense geschiedenis. Heel langzaam aan begint Denemarken te praten over het feit dat zij een grote rol gespeeld hebben in de slavernij, ze dreven handel in slaven en hadden ook diverse koloniën met door slaven bewerkte plantages.

Ik vraag naar de zwarte bladzijden uit de tweede wereldoorlog.

Eerst wordt er gezegd dat daar niet zo veel gebeurd is, “er was verzet, er was collaboratie, maar dat zijn geen zwarte bladzijden”.

Tot Lone voorzichtig haar hand opsteekt en zegt: “Ik schaam me nog steeds om te zeggen dat mijn vader de zoon is van mijn Deense grootmoeder en een Duitse soldaat. Hij is vlak na de bevrijding geboren. Hij heeft zes jaar in een weeshuis gewoond.”

“Waarom?” Vraag ik haar. “Daar wordt niet over gesproken, maar ik vermoed dat mijn oma in de gevangenis zat, of dat ze haar kind niet mocht opvoeden”.

“Dus jij heb goede redenen om een Alien te zijn”, flapt er uit mijn mond. “Als Alien sta je buiten de mensheid en hoef je geen keuze te maken in goed of fout, in Duits zijn of Deens zijn..

En als Alien valt er misschien te overleven in een weeshuis vlak na de oorlog..”

Er verschijnt een kinderlijk-stralende lach op haar gezicht..