Australië, een eerste indruk

Australië. Voor werk en voor plezier. Een Constellation Intensive om mensen te leren over opstellingen en hoe patronen in levende systemen ontstaan. Het plezier is paragliding, een sport waarbij je aan een lapje stof samenwerkt met de gigantische krachten in de natuur. Als je meegaat met die krachten en er sensitief voor bent, kun je prachtige vluchten maken. Als je ertegen vecht is de sport levensgevaarlijk. Die immense krachten vinden we zowel in de natuur als in sociale systemen.

Na 70 km vliegen hoor ik een hoog ‘schriek-schriek’. Ik kijk om me heen, zie niets, totdat een grote schaduw over mijn parapente valt en de adelaar z’n klauwen in mijn scherm boort. Verdorie, hoewel ik 1500 meter boven de grond ben, ben ik kennelijk in haar of zijn territorium gekomen. De boodschap dringt tot me door: wegwezen! Later hoor ik, dat als ik me onderdanig gedraag, bijvoorbeeld door iets te laten vallen (handschoen ofzo), deze 2.50 meter grote wedgetailed eagle me met rust zal laten. Het patroon is: door iets te laten vallen geef ik mijn prooi op; híj is de grote, ík ben de kleine. Ook al is míjn spanwijdte meer dan tien meter. Door me te voegen in dit patroon, overleven we samen.

Als ik me blootstel aan Australië, dringt zich na verloop van tijd een systeemzin op. ‘Alles is anders dan beloofd’. Dat komt steeds terug: in de autoverhuur, waar de beloofde kangoeroe-bar op de auto ontbreekt en de fourwheeldrive een two-wheeldrive blijkt te zijn; in de driver die me beloofd is om me op te halen na een lange vlucht, maar er niet blijkt te zijn en ga zo maar door. Barbara merkt op: ‘Misschien is dit wel het patroon dat er heerst vanaf het moment dat de Engelsen hun gevangenen in de strafkolonie Australië plaatsten.’ Overigens was er voor die gevangenen een belofte van terugkeer naar Engeland, nadat ze hun straf hadden uitgezeten. Maar ook dat gebeurde niet.

Neemt niet weg dat mensen uiterst behulpzaam zijn. Als piloten merken we ook hoe belangrijk het is om samen te werken om ‘te overleven’. Die behulpzaamheid is vast een overlevingsmechanisme.

Vandaag is het Australia-day. Gevierd wordt de dag dat de Engelsen voet aan land zetten. Overigens zijn de Nederlanders hier ook een tijd geweest: New Holland. Voor Aboriginals zijn er veel sociale projecten. Als ik goed luister hebben die projecten maar een beperkt effect. In musea en op andere plaatsen waar je bordjes met informatie tegenkomt, worden de vroegere Aboriginals geacht en geroemd om hun bijzondere kwaliteiten. Toch voelt er iets scheefs. Wat maakt dat er niet gezegd wordt dat de Europeanen de Aboriginals hebben overwonnen? Welke helende waarheid kan niet aan het licht komen? En wie zou hier eigenlijk heling willen? Dat patroon van het overwinnen van de oorspronkelijke bevolking is er nog steeds! Voelbaar in alles. De kracht van kolonisatie, die bijna voelt als een oer-natuurkracht, is overduidelijk een sterke kracht. Wat zou er voor nodig zijn om die kracht zowel te erkennen als in te zetten voor vele systemen, groot en klein?

Leven is taai spul. Het graast zich voorwaarts. Hier in Australië is dat ook in de natuur voelbaar. Zoals de adelaar mij verdreef (en overigens flinke gaten in mijn parapent sloeg). Ook de spinnen, de slangen, de kangoeroes, de onverwachte onweersbuien zijn in dienst van krachtig leven dat wil stromen.

Bij dat zich voorwaarts grazen is het onvermijdelijk dat er een stroom van afscheid nemen in het kielzog ontstaat. Afscheid nemen is veel actiever dan loslaten of achter je laten. Afscheid nemen betekent in oogcontact zeggen: ‘Het is voorbij’. Soms zonder te weten wat er voor in de plaats komt. En in dat ondeelbare moment tussen afscheid en iets nieuws ligt een boel potentiele energie besloten. Levensenergie die een bestemming zoekt.