Bogota, Colombia: het fantasma

Bogota, na dertig plaknachten doorgebracht te hebben in Australië en in een ander deel van Colombia, is het hier heerlijk koel. Eindelijk weer een deken ’s nachts, in plaats van een zwiepende ventilator met geknars of een airconditioning met geloei.

Colombia voelt als een opgelucht land. Alsof mensen na een zware regenbui voor het eerst weer naar buiten durven en met een beginnend vertrouwen in de toekomst naar de lucht kijken. Ik vraag me wel af hoe dit zich verhoudt tot de gigantische suikerrietplantages in het Cauca-dal, waar ik een week bivakkeer om te parapenten. Een ingenieur naast me in het vliegtuig vertelt hoe miljoenen tonnen suiker over de aarde worden geschoven, afhankelijk van de markt en de regels voor handel. Maar in de dorpjes bloeit voorzichtig optimisme, evenals de bananen en koffiestruiken op de steile berghellingen waarlangs we omhoogkronkelen.

Een vrouw in de workshop zegt dat ze haar hele leven al last heeft van twee ‘fantasma’s’, geesten. Die van haar vader en die van haar in het kraambed gestorven grootmoeder. Omdat haar woordkeuze me opvalt bied ik haar aan om het op te stellen, waar ze blij op reageert. Haar vader heeft haar en haar moeder voor haar geboorte verlaten.

We stellen op: de echte vader en de fantasma van de vader. (Tja, Engels en Spaanse woorden gaan steeds meer door elkaar naarmate zo’n workshop vordert). En de vrouw zelf. De vader gaat naar de vrouw toe, tot ze elkaar innig omarmen. Deze beweging is opvallend, omdat meestal de kinderen op de ouders toe gaan. Wat betekent dit? De fantasma is stilletjes achter de vader aanwezig. Ik stel de vrouw voor om tegen vader te zeggen: ‘Ik kan je ziel niet naar huis brengen. Dat is een te grote taak voor me. Ik ben alleen maar een kind’. Dat komt enorm aan. Later zegt de vrouw dat ze nu haar vader terug heeft, en een enorme last kwijt is van het fantasma. Het fantasma is duidelijk de ziel van de vader.

Dit levert een interessant inzicht op: zou het zo kunnen zijn dat als een man zijn zwangere vrouw verlaat, de ziel van de man (in dit geval) soms bij het kind blijft? Overigens is dat logischer dan dat de ziel van de man bij zijn vrouw blijft. De man, een rusteloze ziel, heeft onbewust zijn dochter opgedragen om voor zijn ziel te zorgen. Wat een taak!

Voortaan zal ik wat meer rekening houden met de mogelijkheid dat bij een scheiding niet alleen iets van de ziel bij een ander per ongeluk achterblijft, maar ook met de mogelijkheid dat die ziel daar actief achtergelaten wordt, soms met een opdracht.