Dankbaarheid

Bert Hellinger viert vandaag, 16 december 2015, zijn negentigste verjaardag in Kazan, aan de Wolga, in Rusland.

Niet snel zal ik het vergeten: 1997 Maastricht. Een medisch congres over posttraumatische stress. Bert Hellinger zou er een workshop doen. Ik had opstellingen al meegemaakt maar hem nog niet ontmoet. Hij is een grijze muis, tussen alle deelnemers. Staat een beetje alleen, niemand kent hem. Terwijl hij koffie drinkt maak ik een praatje met Bert. Ik ben een beetje zenuwachtig, maar hij is aardig en rustig.

In zijn workshop zijn maar een stuk of twintig deelnemers. Na een of twee opstellingen, toen nog behoorlijk statisch, meldt een oudere man zich. Hij aarzelt. ‘Ik ben een joodse psychiater uit Jerusalem. Ik werk met nakomelingen van slachtoffers van de holocaust. Ik wil wel een thema inbrengen, maar ik ben joods en jij bent Duits’. Bert blijft rustig, blijft bij zijn aanbod om met de man te werken, zonder te pushen. Uiteindelijk doet Bert een opstelling met de man, die daardoor erg geraakt wordt. En de man vraagt zich hardop af: ‘Hoe is het toch mogelijk, dat ik met jou, Bert, een opstelling durfde te doen.’ De rest van de workshop gaat over verzoening.

Mijn diepe dankbaarheid naar Bert heeft te maken met verzoening. Verzoening tussen mensen, verzoening met het lot, verzoening tussen volken. Ondanks hoe rauw het soms is om eerst de werkelijkheid aan te moeten kijken of er zelfs een beetje doorheen te gaan, voordat een verzoenende beweging op gang kan komen.

Bert liep tegen de zeventig toen we hem nader leerden kennen. ‘Ach, ik doe nog één workshop in Spanje, dan ga ik met pensioen’, hoor ik hem nog zeggen. Fijn dat je dat niet gedaan hebt, Bert, want je werk heeft zich nog zo onvoorstelbaar veel verder ontwikkeld.

De ‘Flitsactie’ van de vorige nieuwsbrief heeft velen ertoe bewogen om binnen een paar dagen een foto op te sturen als onderdeel van het fotomozaïek om Bert en Sophie te feliciteren met Berts 90e verjaardag. En ook al die anderen, die hun foto hadden willen sturen maar door de krappe tijd dat niet hebben kunnen doen, jullie felicitaties zijn ook meegekomen. Dat wat er niet is, is even aanwezig als dat wat er wel is…

Dank jullie wel!