Dit werk wil ik doen

“Dit werk wil ik doen, dit werk kan ik en dit werk ga ik doen”, floepte in 1995 zomaar uit mijn mond tijdens de allereerste workshop familieopstellingen die ik meemaakte. 

Ik snapte niet waar die zinnen vandaan kwamen en helemaal niet dat ik dat zelf durfde uit te spreken. Ik was immers verknocht aan mijn onderwijsbaan. En toch kregen die zinnen gelijk: vijf jaar later zei ik mijn baan op en was ik opeens onderdeel van de oprichting van het Bert Hellinger Instituut Nederland. 

Het startte als een echt familiebedrijf: aan de keukentafel zaten Jan Jacob en ik met zoon en dochter folders te vouwen en in enveloppen te stoppen. We gaven workshops en opleidingen eerst in het midden van het land. En hoe meer het systemisch werk bekend werd, durfden we steeds meer naar het Noorden te trekken en in 2005 bouwden we de Zeven Linden op 500 meter van ons huis.

Ik geloof dat voor mij het concept instituut toen pas echt concreet werd, een instituut van bakstenen.

Onze nuchtere Groningse boekhouder vroeg vaak wat we met het instituut gingen doen als we zouden ophouden met werken. Dan zeiden we: “Dan houdt het op, het instituut dat zijn wij”. Maar door die vraag groeide toch het idee om het systemisch werk aan de volgende generatie door te geven. Langzamerhand drong het tot ons door dat mensen het instituut zagen als de bron van systemisch werk in Nederland, dicht bij de bron Bert Hellinger. En dat bleek ook toen Barbara erbij kwam, dat mensen zich inschreven voor een BHI-opleiding, en niet voor een persoon.

Met Barbara erbij als maat in de maatschap deden we bewust een stap uit het familiebedrijf-zijn. Zo knap hoe Barbara zo gelijkwaardig naast een echtpaar maat kon zijn! 

Vooral Jan Jacob wilde vrij zijn om nieuwe dingen te ontwikkelen en minder met lange opleidingen bezig zijn, terwijl er steeds meer vraag naar opleidingen kwam. We hadden meer trainers nodig!

En zo stroomde de ‘volgende generatie opstellers’ in als gelieerd trainers.

In 2020 nam Jan Jacob echt zijn vrijheid om zonder instituut zijn impulsen te kunnen volgen.

Ik zei tegen Barbara: “Ik blijf naast je staan”. Dat was goed, we vonden beiden onze nieuwe plek, die zo stevig bleek dat daaruit iets nieuws groeide. Juist vanuit die nieuwe stevige plek kwam een stapje opzij voort: ik blijf eigenaar, maar doe een stapje opzij zodat Marion, Sandra, Petra, Jochen en Yvonne als nieuwe maten tussen Barbara en mij in de maatschap komen te staan. 

‘De nieuwe generatie gaat voor de oude’, zei Bert Hellinger tot ieders verwarring. En dit is nu precies wat ik voel: ik ben de oudste én ik sta achter de nieuwe generatie die het verder gaat ontwikkelen. Ik voel me vereerd met die plek en neem de functie van ‘stamoudste’ graag in.