Gelegenheids­samenwerking

Deelgenoot zijn in de pijnlijke waarheid, maakt dat historische verschillen overbrugbaar willen worden.

Het is meer en meer van deze tijd: individuen of organisaties die vanuit eigen autonomie voor een periode de krachten bundelen in een tijdelijke samenwerking. De tijden van ‘ouderwetse’ hiërarchie, zekerheden en langdurige dienstverbanden lijken voorbij. En is dat eigenlijk wel zo? Vanuit sociaal-economisch perspectief is daar veel over geschreven en zijn er diverse documentaires van o.a. Tegenlicht die dit belichten.

Wij zijn erg bezig met te willen begrijpen vanuit systemisch perspectief wat de onderliggende patronen kunnen zijn van dergelijke, kortdurende, samenwerkingen, reden waarom we op 27 januari 2016 daarover een themaworkshop hebben gedaan.

Hoe kun je je als individu verbinden aan een gelegenheidssamenwerking, wat maakt een dergelijke samenwerking succesvol en hoe maak je jezelf en de ander vrij als de samenwerking tot een eind komt? Wat stroomt er mee van het verleden, wat wil er door naar de toekomst, hoe is de uitwisseling en wanneer is de bestemming bereikt? En welke bestemming dan, die van jou of die van de samenwerking?

Waar bindt je je aan in een tijdelijke samenwerking? Wat is de bestemming van deze samenwerking of dat project? En, hoe klopt het met de bestemming van de individuen en organisaties die verbonden zijn in het project? Wat uit een opstelling naar voren kwam, is dat je je pas kunt binden aan de bestemming van het project, als je je kunt binden met je eigen bestemming. Werkelijk een eigen bestemming hebben, misschien anders dan zij in jouw familie die hun bestemming niet konden volgen, deze zien en nemen draagt bij aan het geheel van de samenwerking.

En wat is het dat de samenwerkende partners bindt? Liefde voor de opdrachtgever. Gelijkgestemde leidende principes of bestemmingen. En ook, tot onze verrassing: het innerlijk weten dat je samen een pijnlijke klus te klaren hebt. Deelgenoot zijn in de pijnlijke waarheid, maakt dat historische verschillen overbrugbaar willen worden.

Als je vaak in verschillende kortdurende samenwerkingen zit, is het systemisch gezien van belang dat je de samenwerking werkelijk kunt afsluiten. Dat dient als doel dat jij vrij bent om een volgende samenwerking aan te gaan en tevens bewijs je de ex-samenwerking een dienst door hen ook vrij te maken van welke onbewuste systemische claim dan ook. Als jij na afloop van een project je blijft bekommeren om de mensen die eraan hebben bijgedragen of aan het vervolg dat het wel of niet krijgt na jouw vertrek, wat ben je dan eigenlijk voor hen? Geeft het hen meer of minder kracht? Maakt het jou meer of minder vrij voor een volgende samenwerking?

Het je losmaken van een samenwerking, of dit nou een gelegenheids­samenwerking was of een meer langdurig samenwerkings- of dienstverband, kan op hoofdlijnen door te beseffen wat het is dat je gegeven hebt. En door dat wat je gegeven hebt, werkelijk zonder claim bij de ander(e partij) te laten. Zij mogen ermee doen of laten wat hen goed dunkt. Al doen ze er voorgoed niets meer mee. En dat kan zeer doen. En misschien kun je ook beseffen wat het is dat jij hebt gekregen, geleerd, wat jou heeft verrijkt. En vergeet niet mee te nemen wat van jou is, je hart of je ziel bijvoorbeeld. Die heb je hard nodig bij een volgende samenwerking, en de rest van je leven.