Hoe kan ik omgaan met de angst die Corona me brengt?

Hoe kan ik omgaan met de angst die Corona me brengt?

‘Ik zou zo graag beter omgaan met de angst die Corona me brengt. Ik probeer er niet aan te denken. Ik druk het weg.’

Zó logisch, zó voorstelbaar wat je doet met je angst. Het is te erg om bij stil te staan, om naar te kijken. En toch is dat wat systemisch nodig is.

Er is wat er is. En daarom verdient het een plek. Als jij zelf de angst geen plek geeft, dan creëert de angst voor zichzelf wel een plek in je leven. Bijvoorbeeld in slapeloosheid, hartkloppingen, of wat dan ook.
Jij en de angst die je nu hebt horen bij elkaar. Samen vormen jullie een geheel. En in dat geheel is het van belang dat jij je plek neemt en dat jij zelf aan de angst zijn plek geeft. Dat begint met ernaar te kijken, in plaats van het weg te stoppen.

Face the fear. In het Engels bekt dat zo lekker. En je zou dat als volgt kunnen doen.
Vraag iemand om, met de gezichten naar elkaar, tegenover je te gaan staan. Zo’n twee meter afstand. Voor de duur van deze oefening representeert deze persoon jouw angst. Hij/zij hoeft niets anders te doen dan daar te staan. Maak de afstand wat groter als dat beter voelt voor je. In plaats van een persoon zou je ook een object kunnen kiezen, bijvoorbeeld een stoel.

Zonder iets te zeggen kijk je naar je angst. Het enige wat je doet is kijken en registreren bij jezelf wat er met je gebeurt: ademhaling, gevoelens, gedachten, je lijf. Wat je ook merkt, al is het niets, dat is oké.
Dit is je eerste echte kennismaking met je angst. Misschien valt het mee, misschien is het nog veel erger dan je gedacht had, misschien . . .
Neem rustig de tijd om te ervaren wat het aankijken van de angst met je doet.

Dan kun je verder gaan verkennen. Langzaam een stapje naar voren, in de richting van de angst. Het enige waar het om gaat is dat je bij jezelf registreert of er iets verandert als je dat doet: ademhaling, gevoelens, gedachten, je lijf. Misschien verandert voor jou de angst: groter, kleiner, vijandiger, warmer, anders, enz.
Misschien verandert er ook niets. Ook dat kan.

Zo ga je door, steeds langzaam in de richting van de angst. Tot waar het mogelijk is. Misschien wil je ook wel een stap terug doen en dan weer vooruit, of niet.
Forceer niets. De bedoeling is dat je ontdekt wat op dit moment jouw plek is en wat de plek van de angst is in het geheel dat jullie samen vormen. En hoe dat er ook uitziet, dat is wat het is op dit moment. Morgen kan het anders zijn.

Misschien wil je helemaal naar de angst toe, misschien wil je die omhelzen, misschien houd je afstand, misschien loop je langzaam voorbij de angst naar iets wat daarachter is. Misschien wil je iets zeggen tegen de angst? Een paar woorden; steek geen verhaal af.
In het hele proces geldt: wees je bewust wat er met jou gebeurt en ontdek of door wat jij doet, er ook iets verandert in wat de angst voor jou betekent.

Je kunt afsluiten door de persoon die de angst voor je representeerde te bedanken. Je kunt samen uitwisselen wat ieder van jullie beleefd heeft. Met een stoel is het lastig uitwisselen, daarom liever een persoon.

Nog iets anders.
Angst wil voor jou zorgen. Die vertelt als het ware: let op er hangt iets in de lucht wat je heel erg gaat vinden; stel je daar eens voor open, want het is er gewoon.

Omdat angst op deze manier een goede vriend is, laat die zich niet zomaar afschepen. Die wil gewaardeerd worden voor zijn betrokkenheid en inzet.

Deze vriend verdient zoiets als: ‘Dank je wel, je opent mijn ogen. Ik wil naar je luisteren én het overigens op míjn manier doen. Als ik mijn ogen weer eens sluit – en dat zal zeker gebeuren -, herinner me er dan nog eens aan. Je bent welkom.

Anton de Kroon,

11 mei 2020.

Lees hieronder de volledige vraag:

Hallo, ik zou zo graag wat beter omgaan met de angst die Corona me brengt. Ik probeer er niet aan te denken wat er zal gebeuren als m’n moeder (in de ‘ kwetsbare’ groep)  het zal krijgen maar regelmatig gaat mijn fantasie op een negatieve manier met me op de loop.
Het gevolg is het wegdrukken van die angst en dat uit zich nu in fysieke klachten (hartkloppingen) die wellicht daarmee te maken hebben.
Het bespreekbaar maken met moeder lukt niet; zij stopt het ook weg… hoe kan ik hier toch beter mee omgaan?