Hoe moeten we nu kijken naar de huidige crisis?

Hoe moeten we nu kijken naar de huidige crisis?

Dank voor je mijmeringen en vragen, F.!

Dit zijn van die vragen die me zo uitdagen om op mijn eigen plek, als mens, als burger, als iemand die het ook niet weet te blijven!

Het zou zo heerlijk zijn om te kunnen zeggen het is dit patroon en als iedereen dat patroon snapt dan gaan we met z’n allen de aarde redden..

Ik geef geen antwoord op je laatste vragen, maar een reactie op je mijmeringen.

Als ik tussen je regels door voel, neem ik vooral de hoop dat de mensheid gaat veranderen waar. En onder die hoop lijkt ook boosheid op diezelfde mensheid te sluimeren. (Wanneer dit helemaal niet klopt, gooi mijn interpretatie dan in de prullenbak!)

Als we dat fenomeen systemisch bekijken, dan lijkt het erop dat je deze vragen vanuit de positie  van boven de mensheid en misschien wel boven de planeet Aarde stelt.  

Je vraag ‘Hoe moeten we nu kijken naar de huidige crisis?’ Zou je ook kunnen stellen als: vanuit waar moeten we nu kijken naar de huidige crisis?’. 

Het interessante van deze Covid pandemie is dat het meteen een crisis genoemd werd. Crisis alarmeert het persoonlijk geweten: “Crisis -> overleven! Zorg dat je in de veilige groep komt en sluit al het andere buiten!” Dit overlevingsmechanisme is gericht op behouden wat behouden kan worden. 

Het lastige van mens zijn is, dat we allerlei dingen ontwikkelen waar we ongelofelijk veel profijt van hebben, maar die vaak ook een hoge prijs hebben voor anderen, bijvoorbeeld armere mensen, of dieren, of de natuur.

Het lastige van mens zijn is, dat we het zo ongelofelijk moeilijk vinden om dát wat we verworven hebben, weer op te geven.

Om maar niet aan dat wat we op te geven hebben te denken, richten we ons op “een toekomst wanneer het weer over is”.  Het oude vertrouwde kennen we en wat we niet kennen maakt angstig. De kans dat alle oude patronen na afloop van deze crisis weer hun gewone plek en functie innemen is groot. Het is voorbij, dus waarom zouden we afstand doen van bijvoorbeeld onze reislustigheid?

Crisis heeft de potentie in zich om patronen te ontwrichten. Om alles anders te laten worden. Of dat anders ook mooier of lelijker is dan wat we kennen speelt niet mee. De vraag is alleen hoeveel van die potentie de vrijheid krijgt om alle patronen te ontwrichten. Dat ontwrichten van zekerheid gevende patronen is namelijk helemaal niet leuk. 

Misschien is de Nederlandse intelligente lockdown wel een prachtig voorbeeld van hoe ons Nederlandse patroon van gedogend controleren de patronen gewoon voortzet..

Als later blijkt dat deze manier van lockdown en goede manier was om het virus onder controle houden, dan zal dit oer-Nederlandse patroon alleen maar versterken dat wij het goed gedaan hebben. Vooral niet wegdoen, dat patroon! 

En ondertussen hebben we hoop. Hoop op een betere wereld na afloop. Na afloop van wat? Betekent na afloop, dat we dat wat veranderde tijdens de crisis weer wegdoen? Wat loopt af, na afloop? 

Ik was vorige week (online) representant in een experiment van Alison Fornés, die drie soorten toekomst beschrijft. Door Jan Jacob Stam geïnspireerd over de planbare en aanstormende toekomst, beschrijft ze ook de projected future.

Eerst stond ik, als representant van ‘teachers’ in het tijdperk van honderd jaar geleden. Ik voelde me groot, sterk en almachtig. Daarna naar de huidige lockdown tijd en ik voelde me machteloos en gedeprimeerd. Toen ik me met de ‘projected future’ verbond voelde ik hoop. En ik kreeg weer een beetje toegang tot het gevoel van grootsheid, van macht die ik ervaren had in het veld van honderd jaar geleden.

Eenmaal uit de rol, sloeg het inzicht binnen: hoop is het verleden  op de toekomst projecteren..

Hiermee krijgt de uitspraak van Bert Hellinger nog meer helderheid:

“Wie zonder hoop is, heeft alles..”

Bibi Schreuder.