Wel de eerste, niet de enige

Het is mei 2014 en ik voelde me nog een systemisch groentje, al had ik wel bijna alle opleidingen van het Bert Hellinger Instituut voltooid in de twee jaar ervoor en deed ik met Yvonne Lonis al sinds een jaar opstellingen workshops. We zaten op een terras in Bad Reichenhall: ik, Yvonne Lonis en Siets Bakker. 

We namen deel aan een trainingsweek van Bert en Sophie Hellinger en Jan Jacob Stam was er ook. Hij schoof aan. Eerder had hij al wel eens toespelingen gemaakt dat ik voor het Hellinger Instituut kon werken, maar ik voelde me te groen om dat serieus te nemen. Hij knikte naar mij en zei tegen Yvonne en Siets: “Daar zit mijn opvolger.” Ik weet niet meer precies hoe ik reageerde, ik verslikte me vast in mijn bier…

Toen Yvonne en Siets mij later bejubelden, voelde ik me ongelovig. Uit mijn mond kwam de zin: “Ik wil wel de eerste zijn, maar niet de enige.” 

Ruim een half jaar later gebeurde het, ik stapte in en werd mede-eigenaar samen met Jan Jacob en Bibi. Die zin bleef mijn mantra. Dankzij die zin kon ik de grootsheid, zo voelde ik dat, aan. Goddank kwam Yvonne ook snel bij het Instituut, als trainer, en kon ik samen met haar het systemisch trainer- en begeleiderschap verder in de praktijk leren. 

Toen ik in dat eerste jaar eens verzuchtte aan Jan Jacob: “Pff, jij bent voor mij de lat, en die ligt zo hoog; ik zal blij zijn als ik dat weet te halen.” Zijn antwoord was doodleuk: “En wat als je die lat nou eens véél hoger legt!” 

Dit typeert de manier waarop Jan Jacob mij voorbereidde op het opvolgerschap. Hij heeft me de kneepjes van het vak geleerd en van wat het vraagt om het instituut te leiden. Mij uitgenodigd voorbij gedachte grenzen van bekwaamheid. Na zijn vertrek in 2020 leidde ik het Hellinger Instituut, samen met Bibi. Een prachtige tijd, waarna Bibi en ik tegelijkertijd een eigen ontdekking deden: Bibi ontdekte dat ze zich liever alleen focust op het systemische vak zelf, en niet -meer- op het ondernemerschap dat het instituut ook vraagt. 

Mijn ontdekking was dat de tijd rijp was voor een andere manier van samenwerken met een aantal trainers, die zich al hadden ontpopt als meer dan trainers. Zo stonden velen vaak klaar in het belang van het geheel, voorbij het eigen belang. Meedenken, mee leven, mee ontwikkelen. En onze officemanager Sandra, uit wiens mond wel eens floepte: ‘Ik voel me eigenaar van het kantoor.’ Zo volgde een periode van gesprekken hier en daar, van afwegingen door eenieder, van onderzoeken welke vorm recht doet aan wat ook al was. En het resultaat is, dat mijn zin van toen, nu realiteit is geworden. Ik ben de eerste (opvolger) en zal dat altijd blijven èn: ik ben niet meer de enige. Wat maakt dit mij dankbaar.