Kwade zoon

Hoe het benoemen van een armgebaar me direct naar de kern brengt.

“Mijn zoon van 9 is zo kwaad, en gister pakte hij messen om zichzelf te doden. Nadat hij een soort meltdown doorgemaakt had kon ik een goed gesprek met hem hebben. Ik hoor zijn wanhopige schreeuw om aandacht. En ik weet, ik voel, dit is niet van hem, dit gaat over mij. Hij mag dit aan mij teruggeven”, vertelt Chris.

Wat is ‘dit’? Is het kwaadheid, of machteloosheid?, vraag ik.

“Ja”, met een lange zucht, “onmacht…”

“Ik vertelde gister mijn zoon dat ik geadopteerd ben.”

Ik onderbreek Chris: Waarom heb je hem dat niet eerder verteld?

Ik zie hem zijn armen om zijn borst slaan.

“Ik wilde zijn relatie met zijn oma, mijn (adoptie)moeder niet belasten. En ik wil ook mijn moeder beschermen.”

Besef je wat je armen deden, tijdens het vertellen wat je wilde beschermen?

Wat, in het jezelf zo omarmen, bescherm je van jezelf tijdens het vertellen over je adoptie? vraag ik hem.

“Iets heel kleins…

Ik voel dat iets kleins in mij altijd achteromkijkt..

Neem als volwassen man, die pasgeboren kleine baby eens in je armen, en wieg hem..

En kijk naar hem, zeg ik, omdat ik zie dat hij over zijn schouder kijkt.

“De baby kijkt weg..

Alsof ik geen oogcontact mag maken”

Dat is mogelijk de zin van je moeder, die jou net gebaard had, maar je al weggegeven had.

Maak oogcontact met die pasgeboren Chris.

Het lijkt alsof ik het kan zíen wat er ontstaat in dit imaginaire contact tussen de volwassen man en zijn pasgeboren ik. De verbroken, of verboden relatie van de pasgeborene met moeder heelt hij hier zelf. De relatie met het leven-schenkende..

Het ontroert me.

 Spontaan zegt hij: “ik denk dat ik dit dagelijks moet doen, dit oogcontact toestaan met mezelf…

“Dit kan mijn zoon me niet teruggeven. Dit is mijn huiswerk.”

Een online coaching van 15 minuten van Chris met Bibi Schreuder