Weg wezen!

‘The vicarage’ is het huis dat een parochiegemeenschap in de Church of England ter beschikking stelt aan de priester met zijn of haar gezin, die in de betreffende parochie komt werken.

In het contract dat priester, parochie en bisdom met elkaar sluiten is een clausule opgenomen dat bij het stoppen met het uitoefenen van het ambt – om welke reden dan ook – het huis weer verlaten moet worden.

Niet alleen the vicarage moet dan verlaten worden, men is ook overeengekomen dat de priester buiten de parochie gaat wonen en dus geen deel meer uitmaakt van de parochiegemeenschap.

Toen Henry VIII vertrok uit de kerk van Rome en voor zichzelf begon met de Anglicaanse kerk dacht hij waarschijnlijk dat hij los van Rome was. Zijn wrok zal hem systemisch nog lang daarmee verbonden hebben, denk ik zo maar.

En na vele jaren is er dan toch zo’n mooi systemisch principe werkzaam in de kerk die hij stichtte: tijdelijk neem je een plek in; is je tijd voorbij, dan verlaat je die plek volledig. En laat je alles over aan je opvolger.

Systemisch vind ik dat een interessant fenomeen.

Als je weggaat uit een systeem is het goed om écht afscheid te nemen, je niet meer te bemoeien met wat daar gaande is. Ik denk dat het helpt om daar, voordat je begint, helderheid over te hebben met alle betrokkenen.

Vanuit ‘liefde voor het vak en de mensen’, en wat zo gemakkelijk genoemd wordt  ‘goede bedoelingen’ je toch nog inlaten met waar je niet meer bij hoort en waar je geen plek meer hebt, is systemisch verzwakkend voor beide partijen.

Wat tot dan toe je werk was overlaten aan een nieuwkomer vraagt de moed om werkelijk los te laten. Wie zich realiseert dat hij zo gaat eindigen voordat hij überhaupt begonnen is, krijgt wellicht ook besef van de eigen beperkte plek in het veel grotere geheel.