Een waarneming

Een man en een vrouw.

Zij zegt dat hij wel mag beginnen. Hij leest voor wat hij thuis heeft opgeschreven. Hij voelt zich schuldig, hij kan niet omgaan met wat de scheiding zijn kinderen heeft aangedaan en de plek voor hen en zijn huidige vrouw in zijn leven. Zij heeft haar hoofd afgewend. Hij heeft zijn arm bijna om haar schouders op de leuning van de bank liggen, waarop ze naast elkaar zitten

Zij wil nu haar verhaal vertellen. ‘Helemaal, zonder dat haar iets verboden wordt uit te spreken zoals zo vaak, thuis gebeurt’. Ze heeft geen plek, haar wordt niets gevraagd, zodra zijn kinderen er zijn draait alles om hen. Hij kwam altijd te laat van zijn werk en zij deed alles voor zijn kinderen.

Haar verhaal duurt een uur. Een uur lang misère en verwijten. Al die tijd kijkt hij haar liefdevol aan. Al die tijd ligt zijn arm op twee centimeter afstand van haar schouders. Hij heeft kennelijk een bron. Een bron waar alsmaar weer liefde uit komt stromen. Hij heeft toegang tot die bron. En als die liefde zijn arm verlaat, spat het uiteen in die twee centimeter afstand tussen zijn arm en haar schouder.

Wat doet die twee centimeter? En van wie is die twee centimeter? Is het bescherming? Is het schuld? Is het afweer? Is het hunkering? Is het verlamming? Is het onwennigheid?

Misschien kent zij het niet, die toegang tot de bron. Die bron die altijd maar weer liefde laat stromen, hoeveel je er ook van neemt. Misschien is er ooit iets gebeurd, waardoor gedacht werd dat het niet toegestaan was om ongebreideld te nemen van die bron. Een enkel gebaar, dat een klein nog woordeloos kind deed schrikken. Een gebaar dat vertaald werd in ‘ik mag niet’. Het kind leerde snel. Eén gebaar was voldoende. Twee mensen, samen ouders van een kind, op twee centimeter afstand van elkaar, onbereikbaar voor elkaar.