Gezondheidszorg in ons land

Er is een groep betrokken Nederlanders bezorgd over de (geestelijke) gezondheidszorg in ons land. De opstelling ontwikkelt zich dramatisch: zodra de hulpverleners een stap doen in de richting van de tien patiënten, wringen die laatste zich in bochten van de hulpverleners weg. Opeens zegt Bert: ‘Wat we hier zien is christelijke beweging: in het verlenen van hulp worden de hulpverleners groter’.

Die zin hakt er in, bij de 150 aanwezigen. In de dagen die volgen komt een beweging op gang van mensen die zich afvragen of er ook andere patronen in de zorg mogelijk zijn.

De laatste opstelling van Bert die dagen in het Middelberter kerkje, gaat over de kerk, als grootste organisatie ter wereld (Dit is immers een workshop over organisatie- en maatschappelijke ontwikkeling). Deze opstelling, ook een beetje een cadeau voor Bert zelf die immers gevormd is in de kerk, laat veel aanwezigen niet koud. De representant van de kerk is verstard, en even later buigt God zich over de slachtoffers van de kerk en weent. De dagen daarna besef ik, of ik nou a-religieus ben opgevoed of niet, hoe zeer onze samenleving doortrokken is van de bewegingen van het christendom.

Meer en meer komen we van familieopstellingen via organisatieopstellingen naar opstellingen rond maatschappelijke vragen. Dat verlangt ook veel van onze innerlijke discipline om oordeelloos te kijken naar de wereld om ons heen. Het aardige van crisis en krimp is, dat we gedwongen worden naar de essentie te gaan. Wat is er echt belangrijk? Welke patronen zitten zo ongelooflijk diep ingebakken in onze cultuur?

Waar komt de moed vandaan om ons vastlopen helemaal te nemen en te voelen in welke richting de levensenergie, opgeslagen in het vastlopen, zich wil transformeren? We merken de crisis ook in de opstellingen: de vragen worden dringender, dat geeft de opstellingen meer kracht.

Waar komt de moed vandaan om ons vastlopen helemaal te nemen en te voelen in welke richting de levensenergie, opgeslagen in het vastlopen, zich wil transformeren? We merken de crisis ook in de opstellingen: de vragen worden dringender, dat geeft de opstellingen meer kracht.

Van meerdere kanten uit de wereld van organisaties horen we het afgelopen half jaar, dat de methode van opstellingen voor bedrijven op zich OK is, maar dat de vraag is of de begeleider van een opstelling te vertrouwen is. Kennelijk maakt de persoon van begeleider van een opstelling een meer onlosmakelijk deel uit van het proces dan we lange tijd dachten. Dat dwingt opstellers en systemisch werkers om met nog meer zelfdiscipline en zelfreflectie aan het werk te gaan. Het gaat serieus worden, de komende jaren….