Home is where the heart is

Ik ga op reis en neem mee… Zittend op de bank staar ik naar buiten. Mijn koffer is gepakt, vooral ook met spullen voor mijn lieve familie op Aruba. Kaas, dropjes en speculaas. Ik ga het rijtje nog even langs, ja ik heb alles bij mij.

Mijn lijf met gemengde gevoelens neem ik mee. Blij dat ik naar huis ga en bang voor hoe het daar gaat zijn. Dit is voor het eerst sinds mijn oma’s overlijden dat ik terugga. Dat ik thuiskom in het huis dat ik niet ken zonder haar.

En wat kijk ik er ook naar uit om op het strand te zitten en te kijken en luisteren naar de prachtige blauwe zee. Een plek die mij een diep gevoel van thuis geeft. Dat voel ik zodra ik het vliegveld uit loop en ‘the breeze’ mijn lijf raakt. Hier op het eiland zijn vraagt direct om vertraging.

We rijden naar huis om mijn koffers neer te zetten. Mijn tante kijkt me aan en lacht… “Je moet eerst naar de zee hè?” Een uur na de landing lig ik in de zee… Een traditie die we in ere houden. En symbolisch staat er deze keer een lege stoel voor mijn oma op het strand.

Als ik de volgende ochtend wakker word loop ik naar buiten. ‘Behind Gods back’, zo wordt de plek genoemd waar het huis van mijn familie staat. Als ik naar buiten ga voor mijn early morning walks loop ik het niets in… en daarmee bedoel ik de vrije natuur. Heerlijk om te gaan lopen zodra ik wakker word. In het donker naar buiten, in de volle stilte. Gedurende mijn wandeling ervaar ik hoe de wereld wakker wordt. De vogels gaan fluiten. De maan maakt plaats voor de zon. Ik hou ervan! Mijn hoofd helemaal leeg.

“It keeps me sane”, grap ik weleens. Het is een van de dingen die ik doe in het kader van zelfzorg. Kostbare alleen-tijd voor de dag begint. Het zorgt ervoor dat ik in contact ben en blijf met mijn eigen lijf. Erg belangrijk in my line of work. Een fijn ritueel.

Als ik weer binnen stap voel ik de rust in mijn lijf. Overal sporen van herkenning en herinneringen. Mijn blik wordt gevangen en verwonderd kijk ik naar de versieringen in de grote houten omlijsting van de spiegel die mijn reflectie laat zien. Het is alsof ik deze voor het eerst zie, met nieuwe ogen.

Dit is hem, ik ken deze spiegel goed. Hierin kan ik mezelf van top tot teen zien. Dit is de spiegel waarvoor ik als klein meisje al danste, samen met mijn oma. Zij ging mij hierin voor en leerde mij op deze manier te houden van mijzelf en mijn eigen lijf. Zij leerde mij over het ritme van het lichaam. Muziek aan en ook nu tijd om te dansen, in vol contact met haar, mijn lichaam en mijn eigen spiegelbeeld.

Later die dag ben ik alleen thuis. Ik loop naar de ‘bibliotheek’. Dit is de verbindingskamer van het huis, om naar de achterkamer te kunnen moet je hierlangs. Langs de hoge kasten met daarin rijen en rijen boeken. Als een kind in een snoepwinkel, zo voel ik mij hier. Ik ga op zoek naar waar ik zin in heb om te lezen. Met mijn vinger ga ik rij voor rij langs de boeken als ik de warme tranen over mijn wangen voel lopen. Rouw komt en gaat als golven van de zee.

De tranen gaan ook over het overdonderende gevoel van herkenning. Wat lijk ik op haar. Ik kijk naar boeken over psychologie, craniosacraal therapie, polariteitentherapie, osteopathie, wijsheid van het vrouwenlichaam, somatic emotional release, tai chi, acupunctuur, moleculaire neurobiologie, kruidengeneeskunde.

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Een schat aan informatie over het mens zijn, over leerling zijn van het leven. Hier heeft zij mij mijn leven lang in meegenomen. Hier ligt een grote bron van mijn wijsheid, kennis en kunde.

Ik leerde al heel jong over de taal van het lijf. Iets wat mij in het dagelijkse zijn goed van pas komt. Het is een taal die voorbijgaat aan woorden. Een genot voor mij daar ik de stilte goed ken. En voortkom uit een lange krachtige lijn waar spreken gevaar voor eigen leven met zich meebracht.

In mijn begeleiderschap is dit wat ik inbreng, het werken met het lichaam. Ik neem deelnemers mee in de taal voorbij aan woorden. In hoe ze deze informatie gebruiken als bron. Over hoe het en/en is. Hoofd, hart en bekken.

Het boek dat mij vandaag het meest aanspreekt heet Healing Ancient Wounds. Toeval? Daar geloof ik niet zo in.

Het is tijd… Tijd om van huis te gaan, om naar huis te gaan. Tijd om de mensen van wie ik houd hier fysiek los te laten, om de mensen van wie ik houd in Nederland weer vast te kunnen pakken. Nog een laatste check, heb ik alles? Ja, ik heb alles. Al is mijn koffer een stuk lichter dan toen ik hierheen kwam. Zo inchecken en dan nog een laatste duik in de zee.

Het is tijd…