Ik ga op reis en neem mee (terug)

Drie moeders en een vader gaan samen op reis. Een dag onderweg, twee dagen seminar ‘Unternehmensberatung’ (ondernemers advisering) van Bert en Sophie Hellinger en weer een dag terug. Letterlijk tegen de Oostenrijkse grens aan. Onze kinderen legden we uit dat we op een soort schoolreisje gingen. En zo was het. De reis was minstens zo boeiend als het verblijf. Dat wat vooraf het educatieve element leek, was vooral het excuus om samen te zijn. In het volle bewustzijn wat een rijkdom het is om bij de grondlegger van het femenologisch systemisch werken te mogen leren. De gelaagdheid in onze reflecties was werkelijk fenomenaal. We delen er een paar…

Over leermeesters en voetstappen

Door Barbara Hoogenboom

Zou het zo kunnen zijn dat je alleen van jouw meester kunt leren, en niet van je meesters meester, omdat je dan nooit zeker weet of je eraan voorbij bent, of er juist helemaal niets van hebt begrepen? De volgende vergelijking drong zich op: Bert heeft de eerste auto bedacht. Een ongelooflijk knappe en wereld veranderende prestatie. Zijn opvolgers wereldwijd en in Nederland hebben het werk op basis van zijn gedachtegoed verder gebracht, ieder heeft op eigen wijze nieuwe ‘modellen’ geïntroduceerd, hun eigen voetstappen gezet.

De generatie die zich nu ontplooit, kán eenvoudigweg niet rechtstreeks bouwen op de oorspronkelijke inzichten van Bert, tenzij zij een geheel eigen automodel willen ontwikkelen op basis van het eerste model. Dat zou ons geen opvolgers van de opvolgers maken, maar opvolgers van de oorsprong.

Met dit inzicht kan ik louter diepe, diepe dank voelen voor dat wat Bert heeft neergezet én was het fijn om nog even aan de sfeer van de oorspronkelijke bron te kunnen voelen alvorens afscheid te nemen. Mijn leermeesters zijn de opvolgers van Bert. En van daaruit ga ik, als lid van ‘de volgende generatie’ mijn eigen voetstappen zetten. En wat fijn dat die ruimte er is.

Hoe letterlijk moeten we opstellingen nemen?

Door Henry Weessies

In de tweedaagse workshop Unternehmensberatung werden in een aantal opstellingen de dood en doden zichtbaar. In familieopstellingen zien we dit natuurlijk vaker. Maar wat betekent dood en een dode in een organisatiecontext? Is dat ‘bestemming bereikt’? Of betekent het letterlijk de dood van iemand? En in het verlengde daarvan, hoe overdrachtelijk of letterlijk moeten we überhaupt nemen wat we (denken te) zien in opstellingen? Ik schrok in elk geval van de mate waarin Bert alles letterlijk neemt, vaak zonder enige herkenning of resonantie bij de cliënt. Wat mij betreft is wat we zien in een opstelling een energetische manifestatie: we zien de energie van mensen en van organisaties en begrippen. En dus is er niks letterlijk te nemen, maar per definitie overdrachtelijk. Mooi om zo’n scherp voorbeeld te zien die deze vraag triggert.

Is de beweging alles?

Door Siets Bakker

“Alles hat sich schon gezeigt” Bert startte de opstelling steeds met de onderneming en de ondernemer. Verder niets, ook geen vraag. Hij kijkt naar de beweging en voegt op basis daarvan soms nog een representant toe. ‘Zij die schade hebben ondervonden van de onderneming.’ En dan is de opstelling klaar. Geen interventie, geen duiding. “Ik kijk naar de beweging en niets dan dat” zegt Bert “ingrijpen zou aanmatigend zijn” en “dat wat nodig is heeft zich al laten zien.” Daar zit je dan als deelnemer. Alweer een onderneming zonder enige levenskracht. Alweer een cliënt met een onderneming zonder toekomst. Voor Bert is de beweging alles. Voor mij is de beweging een begin. Dan begrijp ik het maar niet.`

Moed en prijs: hoon en hulde

Door Ria Allewijn

Als Bert de zaal in komt staat iedereen op en begint luid te applaudisseren. Ik schrik: heb ik al iets gemist? Heeft hij al iets bijzonders gedaan waardoor hij applaus verdient? Of zijn de rituelen hier net als vroeger in de kerk, dat je opstaat zodra de dominee binnen komt, om ‘eerbied’ te tonen. Opeens zie ik dat het vooral de Nederlanders zijn die niet mee lijken te gaan in het ‘applaus’. Wat een verwarring in een ‘split second’. Direct daarop volgend realiseer ik me dat wat hij de afgelopen jaren heeft bijgedragen heel bijzonder is geweest en hij daar nu mogelijk het applaus voor in ontvangst aan het nemen is. Ik realiseer me hoeveel moed ervoor nodig is, iets in de wereld te zetten wat ‘onconventioneel is’, iets waarmee je kleur af geeft en daarmee ook iets neerzet waarmee je ‘hoon’ en kritiek over je af kunt roepen. Op dat moment kan ik alleen maar dankbaarheid voelen voor wat hij heeft gebracht. Na 2 dagen ‘Unternehmensberatung’ vang ik een glimp op van de prijs die hij voor zijn moed lijkt te betalen…..het is angstig stil en eenzaam op grote hoogte. De uitwisseling is tot stilstand gekomen, het contact is verbroken.

Jan Jacob Stam: “Vier bevlogen opstellers, die midden in de samenleving van nu staan. Ze kennen Hellinger, hebben hem eerder ontmoet. Nu zijn ze bij een seminar Unternehmungsberatung. Hun bespiegelingen zijn zÓ genuanceerd, zo fenomenaal precies en zo vol van impuls in een zich ontwikkelende samenleving…”