Patronen en crisis

Ik ben benieuwd wat nou eigenlijk de meeste impact heeft of had van deze Corona situatie.
Is het de angst voor een onbekend virus dat wereldwijd zich verspreid?
Is het de angst voor de dood?
Is het de angst om iemand te besmetten met risico op langdurig ziek of dood als gevolg?
Is het het ontregelende van de maatregelen waar we ons plotseling aan moeten houden?
Is het het thuiswerken met het hele gezin en daarin alle functies tegelijkertijd in een huis te hebben?
Is het het gevoel van stilstand?
Is het het niet meer kunnen vertrouwen dat wat normaal was ooit terugkomt?

Er komen nog tientallen vragen bij me op over andere aspecten van de Corona situatie, de lockdown, de social distancing, de onzekere toekomst.

Maar dat deze afgelopen drie maanden impact hebben wordt steeds duidelijker, op iedereen.
Ik dacht zelf in eerste instantie niet zo beïnvloed te worden, ik genoot met volle teugen van het prachtige voorjaar, ik heb voor t eerst de hele cyclus van nestbouwen tot en met het uitvliegen van pimpelmezen dagelijks kunnen volgen, en ik was wars van alle voorspellingen die een betere wereld als uitkomst predikten.
Maar er slopen vragen bij me binnen. Vragen over het leven. Vragen over wat er nou echt toe doet. Vragen over gezond zijn. Vragen over wat mijn verantwoordelijkheid is. Vragen over ik en wij en wat ben ik voor de maatschappij en wat ben ik van de maatschappij.

Ik merkte dat de antwoorden niet kwamen. Ik bleef in cirkeltjes denken. Ik voelde me er ongemakkelijker door worden. En ik herkende patronen in mezelf die ik liever niet wilde herkennen. Maar ze waren volhardend, elke dag stonden ze voor mijn neus. Ik zag bijna niets anders meer.

Toen de versoepeling van de lockdown in zicht kwam, leek het of de wereld weer open ging. Er werd weer uitgewisseld, en opeens ging het niet meer alleen over de verschrikkingen van het virus, maar wat er binnen in óns in beweging was gekomen.
Ik hoor het van velen om me heen. Worstelingen, innerlijke conflicten, weerstand, stemmingswisselingen: allemaal uitingen van beweging die op een of andere manier nog niet vol kunnen bewegen. 

De onzekerheid, de stilstand brengt innerlijke beweging. Niet altijd even leuk, maar niet meer tegen te houden. Beweging die kennelijk zoveel levensenergie heeft dat het zich niet meer laat tegenhouden door de patronen die tot nu toe vastigheid boden. Maar sommige patronen zijn wel erg volhardend…

Nu word ik dus razend benieuwd wat nou eigenlijk dat in-beweging-zettende aspect is van deze tijd. Ik wil er nog geen antwoord op, maar zie een soort veld vol inzichten voor me die nog ontdekt willen worden… Ik word alleen maar meer benieuwd. En daarmee voel ik dat er een periode van stilstand is geweest die beweging gebracht heeft waar we nog geen idee van hebben waar naar toe, maar het beweegt!

Bibi Schreuder
Bert Hellinger Instituut Nederland