Slufteren

De Slufter is een van mijn favoriete natuurgebieden op Texel. Het is een grote kweldervlakte tussen twee zanddijken in en staat in open verbinding met de Noordzee. Kreken met zout water stromen dwars door het gebied en bewegen mee met de getijden. Als het stormt uit het noordwesten loopt het gebied onder water, spectaculair. Iedere keer als ik er kom, ziet het er anders uit, qua kleur, qua water, qua waar je wel en niet kunt lopen. Als tiener haalde ik er eens onverwacht een nat pak omdat ik niet door had dat we een droog beekje waren overgestoken wat inmiddels door opkomend tij gevuld werd. En stinkvlekken op schoenen en  broek zijn ook gangbaar, omdat het gladde slik soms toch nòg gladder is dan je dacht en je onderuit gaat.  

Ik vind het heerlijk om er te wandelen, juist niet op de gebaande paden. De ontelbare foto’s die ik steeds maak, om te ruiken en proeven (zeekraal staat meestal op het menu), te luisteren en de elementen te voelen. Om bij ieder bochtje en kreekje intuïtief te beslissen welke richting je op gaat. Om verrast te worden waar ik terecht kom, bij de open zee? Bij de plas vol met vogels? En hoe lang zal de wandeling worden? In ieder geval kom ik uiteindelijk altijd weer terug bij de trap omhoog, de Slufter uit, vies pak of niet. Ik houd ervan. 

En uit die liefde ontstond laatst spontaan een nieuw werkwoord: slufteren. 

Je kunt namelijk tijdens een teambegeleiding een beetje slufteren. Of in een gesprek kun je ook lekker slufteren. Je kunt zelf door een opstelling slufteren. Of door je mailbox slufteren, al vind ik dat de minste.  

De definitie? Het is een proces met een begin en een eind en daartussenin sluftert het wat…