Trots

Eigenlijk ben ik er best heel trots op hoe het gelukt is om het Hellinger Instituut en daarmee het systemisch werk à la Bert Hellinger over te laten gaan op en voort te laten nemen door de volgende generatie.

‘Eigenlijk’, ‘best’, omdat ik niet zo de neiging heb te koop te lopen met mijn en onze prestaties. Maar in elk geval van binnen ben ik heel erg trots.

In Duitsland zag en zie ik, hoe opstellers en instituten er maar heel weinig aan doen om het systemisch werk, dat immers transgenerationeel is, ook in z’n voortbestaan transgenerationeel te maken.

Toen Bibi en ik begonnen met het Hellingerinstituut dachten we dat we, zo rond ons 65e, de tent eenvoudig zouden sluiten. Klaar. Al rond 2005 werd me duidelijk dat systemisch werk zo veel levenskracht heeft, dat het nog generaties door kan gaan. Het uitkijken naar opvolgerschap begon. Het heeft me zeker vijf jaar voordat dat rondkijken naar een opvolger vruchten afwierp.

Vrijwel zodra ik Barbara zag, wist ik dat zij mijn, onze opvolger zou zijn. Hoe weet je zoiets? Onderbuikgevoel. Daarna bedenk je de argumenten erbij. Barbara was het scharnierpunt in het proces van overdragen naar de volgende generatie. En dat heeft ze verrekte goed gedaan.

Energy needs structure. Wat ontzettend hielp in het proces van doorgeven was de virtuele constructie. Echt een mooi model waar zowel de planbare toekomst als de aanstormende toekomst tot haar recht komt. We zeiden bijvoorbeeld: ‘We voelen dat het nu goed is dat Barbara voor 10% mede eigenaar is’. En dan gingen we een jaar in, waarin we juridisch nog niets vastlegden, maar wel de situatie met Bar als mede-eigenaar leefden. Dat soort commitment werkte waanzinnig goed. En als het beviel, dan formaliseerden we de situatie soms met terugwerkende kracht. Als het niet beviel, dan probeerden we wat anders.

Het directeurschap overdragen aan Barbara was een belangrijk moment. Behalve champagne op een bergtop in Slovenië vloeiden daar ook tranen. Zoals er wel meer tranen gevloeid hebben in het proces van overdracht.

In de zomer van 2020 ben ik vertrokken. Deels was dat een beweging van weg willen en m’n eigen pad gaan, deels een beweging van plaats maken. Als ik langer zou blijven zou ik subversief worden, zo voelde ik. Ook al stond ik te applaudisseren voor de koers die Barbara uitzette.

Het voelt alsof nu, met de komst van meerdere eigenaren in het Hellinger instituut, de overdracht naar de volgende generatie de condities heeft gekregen om tot volle wasdom te komen. Het hele proces was net een soort zandloper: alle leiderschap stroomde geleidelijk aan samen in de persoon van Barbara, en nu verbreedt het zich weer naar meerderen.

Het Hellinger Instituut is geboren in diepe verbondenheid met Bert én het ook anders mogen doen dan Bert. Bert heeft ons dat altijd toevertrouwd.  Ik ben dankbaar voor al die opleidingen, die honderden oefeningen, die tientallen concepten die via mij mochten ontstaan vanuit betrokkenheid én rebellie. Ik ben dankbaar dat al die elementen kennelijk langer kunnen en mogen bestaan dan de oprichter. Ik ben dankbaar hoe zorgzaam Barbara met al die verworvenheden is omgegaan. Soms denk ik natuurlijk ook wel: ‘Grrr, hoe kun je zo stom zijn….’. Maar dan glimlach ik een beetje in mezelf. Oprichterschap blijft toch altijd een beetje. En, zoals Bert zei: ‘die Liebe bleibt’

Het ga je goed, lief Hellinger Instituut!

Jan Jacob