Onverteerde geschiedenis is in ons en bepaalt daarmee onze toekomst

De laatste 2,5 jaar kunnen we er bijna niet meer omheen. Persoonlijk trauma is niet los te zien van ons collectief trauma. De evolutionaire kracht maakt ons lichaam wakker. Pandemie en nu oorlog in Europa raakt ons allen diep. Het raakt ons in ons lichaam. Ons zenuwstelsel wordt geraakt. We kunnen het voelen in ons lijf. Ik kan het voelen in mijn lijf. Onrust en gevoelens van angst of juist verdoving. Het is meer dan onze angst, het is al het onverwerkte trauma dat al generaties lang in ons is. Dat wordt wakker gemaakt.

Ons lichaam is niet 30, 40 of 60 jaar oud, ons lichaam is de optelsom van alle generaties achter ons. Veel van onze voorouders zijn door oorlog en vernietiging ontwricht. De eerste en tweede wereldoorlog, de koude oorlog en nog veel meer niet verteerde gebeurtenissen. En voorbij het transgenerationele trauma is het collectieve trauma waarin we verbonden zijn. Maar we zijn ook een optelsom van overleving en wijze levenslessen, die ook in ons lichaam zijn opgeslagen.

Trauma komt doordat we overweldigd raken door gebeurtenissen waarbij er te veel pijn of stress is om meteen te verteren. Voor onze overleving splitsen we die delen af zodat we ze niet meer voelen. Maar die delen zijn niet weg, ze zijn de optelsom die bevroren in ons zijn opgeslagen.

Thomas Hübl zegt: We worden geboren in trauma. En we weten het niet omdat we dat hebben geblokkeerd. En toch kijken we naar de wereld vanuit dat beeld.

Hij gebruikt een mooie metafoor: “Stel je voor dat je iets verschrikkelijks ziet op een televisiescherm, dan wil je dat stoppen dus je zet de tv uit en gooit die in het water. De tv zinkt naar de bodem (het onderbewuste) maar de scène speelt nog af. Waardoor op die bodem miljoenen tv schermen in het donker vreselijke scenes af liggen te spelen. Zo werkt het met collectief trauma.” Het is niet opgelost en het is niet weg als je het wegstopt.

Als collectief trauma niet wordt verteerd, dan blijft het terugkomen. Het herhaalt zich en speelt op in nieuwe pijnlijke gebeurtenissen.

Het lijkt dat de tijd rijp aan het worden is om de mens in zijn geschiedenis te plaatsen en al het onverteerde te gaan integreren.

Integreren is leren en voor dit leren hebben we elkaar nodig. Gabor Maté leert ons dat onze heling alleen maar sociaal kan, in communicatie met anderen. Door te luisteren en te delen met elkaar, in verbinding vanuit ons hart. Ons zenuwstelsel is gericht op de zenuwcentra van anderen en de uitwisseling daarmee. Als we met en naar elkaar luisteren, dan co-reguleren we stress vanuit ons zenuwcentrum.  Deze inter-connectiviteit wordt ook vanuit wetenschappelijk onderzoek ondersteund.

Op dit moment kunnen we de kracht voelen van community en ontstaan er allerlei initiatieven. In deze we-spaces, vind de heling en integratie plaats, zo zegt Gabor.

Er is dus meer nodig dan het cognitief begrijpen. Natuurlijk is het belangrijk om ons bewust te zijn van alle delen die zijn afgesplitst en bevroren. Maar dan is er verbinding nodig, coherentie tussen lichaam en geest en verbinding met anderen mensen.

In de verbinding met elkaar kunnen we in contact komen met wat menselijk is: overleven. We hebben overleefd.

Opstellingen kunnen een manier zijn om onze geschiedenissen in ons te integreren. Het gaat voorbij aan onze cognitie en vindt vooral plaats in ons lichaam waar vaak de resonantie is met het onverteerde. Het mooie van opstellingen is ook dat we het samen doen: dat we staan voor en met elkaar in elkaars en in onze gezamenlijke geschiedenis. Uiteindelijk zijn we allemaal aangesloten in dat hele grote collectieve systeem en dat gaat voorbij aan grenzen en oorlog.