Ze was er niet

Ze was er niet.  Ik vroeg me af waar ze naar toe was.

Ze keek me wazig aan, keek naar haar handen en zei: “Dit zag ik niet aankomen.” Ik had al zo’n vermoeden.

Bij het rondje in de ochtend vertelde ze dat de week ervoor een ayahuasca sessie had gehad, dat ze helemaal blij was, dat ze nog steeds in een blije speelse modus zat. Dat ze zich liet verrassen op deze eendaagse workshop ‘Systemisch werk en Boksen’. 

Nadat alle stemmen waren gehoord startte Robin de boksroutine op: hoe je je moet verplaatsen, wat ervoor nodig is om stevig te staan, hoe je je ademhaling meeneemt en vervolgens een eerste stoot uitdeelt (in de lucht). Dit alles was nog zonder bokshandschoenen. 

Haar bewegingen leken meer op een gespannen, doch sierlijke dans. Haar handen waren dicht bij haar hart en eenmaal aangekomen bij een stoot uitdelen moest ze glimlachen. Vanaf een afstand was het een lieve lach, maar haar lichaam sprak een andere taal.  Ik vroeg me af of ze nog in de uitloop zat van de ayahuasca sessie. Misschien was ze nog niet geland in het dagelijkse bewustzijn.

“Zo, dit is de basis. Iedereen handschoenen aan en we gaan naar buiten.” De groep volgde Robin in zijn uitnodiging. Ze ging naar het toilet en kwam terug de zaal in. 

“Ben je oké?” vroeg ik. “Ik weet het niet,” zei ze. Ze was afwezig, haar ogen bewogen langzaam en alle kanten op. “Ik eh… ik… ik…” Ze keek naar haar handen alsof deze het antwoord konden geven. “Ik had er nooit bij stil gestaan, ook niet toen ik me opgaf voor deze dag.” Haar uitdrukking was een mengeling van ongeloof, verbazing, blijheid en verdriet. 

Ik liet de stilte z’n werk doen. Na enige tijd vervolgde ze: “Ik heb een verleden met misbruik. Misbruik en fysiek geweld. Ik heb nooit de link gelegd met boksen en dat ik zelf zou moeten slaan.” Terwijl ze het uitsprak keek ze weer naar haar handen en leek opnieuw verbaasd. Haar lichaam stond voor me, haar geest was er niet. 

Ik bracht haar eerst weer naar het nu, naar de dag, naar de zaal, naar mij, naar haar lichaam. Eenmaal meer gezakt moest de vraag gesteld worden of boksen, gezien het nieuwe inzicht, wel de juiste methode zou zijn voor haar. En of deze dag dan ook het geschikte moment zou zijn. Of dat het inzicht al voldoende was voor deze dag. 

Tegenover elkaar staande, lieten we de stilte het antwoord geven. Er hoefde niets gezegd te worden over veiligheid, vertrouwen of tempo. Alles wat geweten moest worden was er, tussen ons en om ons heen. De lege zaal was gevuld met holding space, voor alles wat er mogelijk en onmogelijk zou zijn. 

Ik pakte de binnen-handschoentjes en gaf ze aan haar. “Kijk maar hoe het voelt om deze aan te hebben. Als het niet fijn is, is dat ook oké, dan doe je ze niet aan, of weer uit.” Ze pakte ze aan. Tranen rolden over haar wangen. Heel langzaam trok ze ze aan. “Alles in mij zegt dat ik niet dát mag doen, wat ze bij mij…”  Ze keek ernaar. Ze draaide haar handen om en om, wat een tijdje doorging. Uiteindelijk keek ze naar mij, ademde uit en knikte. 

Ik pakte de bokshandschoenen en deed ze liefdevol aan haar handen, alsof ik haar in een galajurk hielp. “Hoe is dit?” vroeg ik haar. “Raar,” zei ze. “Heel raar. Maar wel oké.”

In ons contact kon ze de subtiele signalen van haar grenzen leren kennen die ze zo had geleerd te negeren. Vertrekken was haar overlevingsmechanisme geworden. Nu bleef ze. Ze was in staat iedere keer te blijven, te voelen, een beslissing te maken. 

Als laatste deed ik de ‘pads’ aan mijn handen waar ze op kon stoten. Ik hield ze hoog, gaf haar een knik. Het is toch bijzonder hoeveel er in een knik besloten kan liggen en de ander het direct begrijpt.  Ze keek naar de blauwe bokshandschoenen aan haar handen. Ze aarzelde. Hief haar rechterhand en bracht hem weer omlaag. Ze bleef aarzelen. “Ik weet niet waarom, maar ik vraag iedere keer toestemming aan mijn handen,” zei ze. 

Heel zachtjes, bijna aaiend, kwam haar bokshandschoen voor het eerst op de ‘pad’ terecht. 

In een soort van tijd vacuüm bouwden we traag verder.  Rechts, links, een paar keer achter elkaar rechts, meer stevigheid, een voorzichtige lach. Een diepe zucht. Ontspanning. Een kwartier geleden leek dit ondenkbaar. 

Van vertrekken naar blijven.

Van grenzen negeren naar grenzen voelen.

Van verafschuwen naar nieuwsgierigheid naar autonomie.

Van vastzetten naar open zetten.

We liepen samen naar de groep. Ze waren buiten al bezig met potjes boksen. Ze voegde naadloos in. Innerlijk maakte ik een diepe buiging. Wat een moedige vrouw.