Te hard huilen

Als kind viel het niet zo op, we waren vrij en vrolijk. Leni ook, al kon ze erg hard huilen, harder dan een val van een klimrek feitelijk rechtvaardigde.

(Citaat uit de column ‘Leni’ van Eva Hoeke in de Volkskrant van 2 september 2017).

De columniste beschrijft hoe zij, ouder geworden, zich realiseert dat Leni anders was: donkere ogen, bruine huid, geboren in Sri Lanka, gedumpt in een weeshuis en daarna door een echtpaar met goede bedoelingen naar Nederland gehaald. Daar kreeg ze een eigen kamer, een andere naam en een hond.

Welke andere pijn zou er in het meisje aangeraakt kunnen zijn bij de val van het klimrek, waardoor ze ‘te veel’ huilde? Gedumpt worden in een weeshuis is een heftige val uit het systeem waar je bij hoort, bijvoorbeeld.

Als een reactie op een gebeurtenis heviger is dan je normaliter zou kunnen verwachten, dan is het niet zo gek om te veronderstellen dat er iets méér aan de hand is, dat het om iets groters gaat. Wellicht iets met systemische wortels.

Als je zelf deel bent van een gebeurtenis dan is het niet steeds eenvoudig om te reflecteren op hoe je je daarin gedraagt. Is mijn reactie passend, ‘normaal’ bij het voorval?

Wellicht gemakkelijker om te doen: Ga eens na wanneer je zelf – nu, achteraf bezien – wel erg heftig reageerde op een gebeurtenis. Ontzettend kwaad, extreem verdrietig, gek van blijdschap, diep teleurgesteld, enzovoorts. Waar ging het toen echt om? Wat is het grotere dat getriggerd werd door het voorval?

Voor mij is het een leuke manier om mijn vaardigheid in systemisch kijken te vergroten en mezelf beter te begrijpen.