Groundhandling (Corona: 29 maart, 2020)

Voor mij is die sport paragliding.
Vliegen zit er komende maanden niet in. We blijven aan de grond.
Wat er wel mogelijk is, is het zogenaamde groundhandling.
In de harde wind zoals die van vandaag met je parapent oefenen. Het scherm, zo groot als het zeil van een vierpersoons zeilboot, proberen te beheersen, samen één te worden, ermee dansen en spelen. Als het lukt: fantastisch! Als je de verkeerde mindset hebt wordt je rondgeslingerd en eindig je bont en blauw.

Een geliefde fout bij groundhandling is om als het scherm de ene kant op wordt geblazen, je de andere kant op gaan trekken.
Dat is natuurlijke reactie, actie is immers reactie, maar wel de verkeerde. Het scherm is vele malen sterker dan jij en ertegen vechten kan in extreme gevallen zelfs dodelijk zijn.

Zo is het met systemen ook: ze zijn sterker dan jij. Of ik. Of elk van de mensen apart die deel uit maken van dat systeem.
En wat gebeurt er nu met een systeem als het hard waait of als de golven hoger worden?

Ken je dat beeld van een vlot of een klein bootje met een paar mensen erop of erin? Als één iemand flink naar de ene kant overhelt, gaat iemand anders automatisch naar de andere kant overhellen. Bijna instinctief. Om het geheel, het systeem in evenwicht te houden.
En met dit verschijnsel zullen we in veel gezinnen en organisaties en in de samenleving als geheel te maken krijgen. Als het turbulent wordt, wordt het gedrag ook extremer. En anderen gaan dan instinctief meer tegenhangen de andere kant op.

Dat tegenhangen voelt misschien als niet solidair of als recalcitrant gedrag.
Maar laten we ook beseffen dat dit tegen-hangen, hoe vervelend dan ook voor betrokkenen, onder de oppervlakte vaak een poging is om het systeem in evenwicht te houden.
Als we verbonden blijven met de kern van ons gezin, de kern van onze organisatie en de kern van onze samenleving, dan kunnen we veel rekbaarder zijn, weliswaar tijdelijk verder van elkaar af geslingerd worden, maar met een glimlach van compassie zien dat we allen in dezelfde schuit zitten.

Groundhandling:
Elkaar ‘s morgens of aan het begin van een bijeenkomst aankijken met het besef dat we met ons allen in hetzelfde schuitje zitten.
Geïnteresseerd waarnemen hoe het ene extremere-dan-normaal gedrag ander gedrag oproept.
Bereid zijn te snappen dat deze bewegingen onbewuste pogingen zijn om het geheel weer in balans te brengen.
Boven water halen wat ook al weer de kern van ons gezin of organisatie is of wat het betekent om mens te zijn en ieder toevertrouwen met die essentie verbonden te zijn.
Wie weet, kan dan ook weer verbonden worden wat ooit uit elkaar getrokken was.

Jan Jacob Stam