Friends

In de workshop in Goiania (Brazilie) vertelt F. op de laatste dag dat haar vader vermoord werd toen zij 9 was. Sindsdien werd er nooit meer over hem gesproken.

Het valt me op dat ze een beetje scheel kijkt.

Ik nodig haar uit en vraag een man uit de zaal om haar vader te representeren. Ze verstrakt helemaal als ik haar zeg dat ze tegen hem mag leunen. Ik zeg haar: Doe je ogen open en kijk iedereen aan en laat je aankijken!

Dan laat ik haar uitspreken: “sorry mam, ik verraad jou”. Ze knikt en tranen ruïneren haar make-up. Voorzichtig en heel langzaam durft ze tegen haar vader aan te leunen en na een tijdje is zichtbaar dat ze kan toelaten wat via hem komt.

Maar het meest opmerkelijk is, is dat ze nu niet meer scheel kijkt! Als ik het benoem, gaan haar ogen direct weer naar elkaar toe. Ik moedig haar aan nog meer tegen haar vader aan te leunen en werkelijk in te ademen wat via hem komt. En dan staan haar ogen weer recht..

Na deze opstelling is E. in tranen en wil wat zeggen: “Ik zat de eerste dag naast F. en het het voelde zo goed naast haar. Maar na de pauze ging ze ergens anders zitten en dat voelde zo naar. Maar nu snap ik het, want mijn vader heeft een man vermoord toen ik tien was, een vader van een meisje uit mijn klas…”